"το μεγάλο μας τσίρκο"...

 Καμμιά φορά ο συγχρονισμός κάποιων πραγμάτων (το timing, που λέμε και στα αγγλοσαξωνικά...) έρχεται την κατάλληλη στιγμή και αλλάζει άρδην τα δεδομένα. Όταν η κούραση, η πικρία, η αδικία, η οργή, η απογοήτευση και η δυσαρέσκεια πάνε να σε καταβάλλουν και να υπερισχύσουν επάνω σου, με τις όποιες συνέπειες, συμβαίνουν κάποια μικρά τυχαία(;) και ασήμαντα(;) γεγονότα τα οποία σου δίνουν το απαραίτητο κουράγιο, το "καύσιμο" και τον "σπινθήρα" για να ξαναπάρει μπρος η "μηχανή" σου ώστε να μην "σβήσει" επάνω στην "ανηφοριά". Φαινομενικά ελάσσονος σημασίας γεγονότα πυροδοτούν αλυσιδωτές αντιδράσεις με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο συνέβη και προχθές κατά την διάρκεια της παρουσιάσεως του πάντα επίκαιρου θεατρικού έργου "το μεγάλο μας τσίρκο" (του Ιάκωβου Καμπανέλη επενδεδυμένο με την υπέροχη μουσική του Στ.Ξαρχάκου) από την ερασιτεχνική ομάδα της Ιεράς Μητροπόλεως
Αλεξ/πόλεως "η Συνάντηση". Δεν θα αναφερθούμε στο έργο αυτό καθ' αυτό, που εδώ και δεκαετίες αποτελεί ένα αξεπέραστο δημιούργημα, το οποίο μέσα από την εύστοχη σάτιρα και τον επιτυχή αυτοσαρκασμό για τις ευλογημένες αρετές αλλά και τα καταστρεπτικά μας πάθη/λάθη τονίζεται ο συνεχής αγώνας του έθνους μας για ελπίδα και επιβίωση αναδεικνύοντας τις  προδοσίες των "συμμάχων", όπως και των αυτοχειριακών επιλογών μας, αλλά θα σταθούμε στην προσπάθεια της ομάδος. Άνθρωποι ερασιτέχνες, χωρίς "περγαμηνές" και παχυλές αμοιβές, "αφτιασίδωτοι" χωρίς μάνατζερς και "φήμη", κινούμενοι μόνο από πίστη και αγάπη γι’αυτό που κάνουν, απέδειξαν πως με την θέληση μπορείς να πετύχεις τα πάντα.

 Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εκπληκτικό. Η περαίωση και η ευόδωση μιάς προσπάθειας, και μάλιστα από απλούς ερασιτέχνες συμπολίτες μας, μας γέμισε ελπίδα και κουράγιο για αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε και να πετύχουμε ακόμα και σήμερα.

Όταν τα πάντα γύρω μας βρίσκονται σε παρακμή, σε στασιμότητα, σε τέλμα και σε αδιέξοδο, όταν διαφόρων μορφών "χούντες" επισκιάζουν τις ελευθερίες μας, όταν το καλαίσθητο, η λογική και το αυτονόητο είναι υπό διωγμόν, όταν η αγνή και ανιδιοτελής πατριωτική ευαισθησία τείνει να ενοχοποιηθεί και να εκλείψει, όταν οι αλήθειες της χριστιανικής μας πίστης τεχνηέντως παραμερίζονται, παρερμηνεύονται και απαξιώνονται, όταν η ανθρώπινη επικοινωνία έχει καταστεί προβληματική και «είδος πολυτελείας»,  όταν η σαχλαμάρα και η χυδαιότητα μας παρουσιάζονται ως "πολιτισμός" έρχονται κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες και μας θυμίζουν πως τίποτα δεν χάθηκε και πως παραμένουμε ακόμα "ζωντανοί". Όλα τα παιδιά, είτε ακούσια είτε εκούσια, μας έδωσαν ένα ανεπανάληπτο "μάθημα" και μας όπλισαν με προσμονή και προσδοκία. Μπράβο, λοιπόν, σε όλους τους συντελεστές που μας συγκίνησαν και μας χάρισαν αυτό το πολύτιμο "δώρο". Αυτός ο τόπος δεν σταμάτησε να παράγει ελπίδα και ποιότητα. Ο καθένας από εμάς μπορεί, και δύναται, να καταστεί μιά μονάδα παραγωγής ελπίδας για τον εαυτό του, για τους γύρω του και για την πατρίδα του αρκεί να το θελήσει και να το πιστέψει. Ο τρόπος θα βρεθεί. Της πατρίδας μας της αξίζουν πολύ καλύτερα πράγματα από αυτά που την ταλανίζουν, συχνά και με δική μας συνυπευθυνότητα. Συγχαρητήρια για ακόμα μια φορά. Τα παραδείγματα μας λείπουν κι όχι τα λόγια.  Καλό δρόμο και καλόν αγώνα να έχουμε...